म कृषिविज्ञ होइन, किसानको छोरा हुँ। सानो हुँदा कृषि गरेको हुँ। ठुलो हुँदा कृषि गर्न भ्याइँदै भ्याइएन। त्यसकारण म अहिले किसान पनि होइन, तर मेरो रगतमा किसानको ‘जिन’ छ। बोटबिरुवा देखेपछि मलाई माया लाग्छ, मलाई देखेपछि बोटबिरुवाले पनि माया गर्छन्। मैले बारी कस्तो बनाएको थिएँ भने कुटो–कोदालो होइन कि हातका औँला घुसारेर त्यसको गोडमेल गर्ने गर्थेँ। अरू साथीहरूले लगाएकोचाहिँ त्यति राम्रो नफल्ने। साथीहरूले हामीले पनि उही काम गरिराखेका छाैँ भन्थे। मैले तपाईंहरूले त्यसलाई माया कम गर्नुभएको छ, उसले बुुझ्छ भन्ने जवाफ दिन्थेँ।

म पोखरा जेलमा हुँदा अलिअलि खेती गर्थेँ। मैले रोपेको तरकारी, फलफूल राम्रो फल्थ्यो। अनि अरूहरू छक्क पर्थे  । खासमा बोटबिरुवाले मान्छेले कत्तिको माया गरेको छ भन्ने याद गर्छ। गाई, भैँसीलाई पनि माया गरे–नगरेको थाहा हुन्छ। रिसायो भने गाई–भैँसीले दुध लुकायो भन्छन्। खुसी भएन, प्रशन्न भएन भने दुध दिँदैन। उसको भकारो सोहोर्ने, मान्छेले सुुमसुम्याउने मान्छेले दुयो भने बढी नै दुध दिन्छ। दुध जतिवेला पनि आउँदैन, ऊ खुुसी छैन, नाखुुस छ भने पगारे पनि लुकाइदिन्छ। अहिले त मेसिनले चुसेर, तानेर भएजति तान्ने गरिन्छ।

हामीले कृषि बालीको कुरा किसानलाई सिकाउनुपर्छ कि खुसी हुनुपर्छ, यसलाई माया गरेको हुनुपर्छ, त्यो माया गरेपछि यसले प्रतिफल धेरै दिन्छ भनेर बुुझाउनुुपर्छ। साँच्चै कस्तो वातावरण छ भनेर पशुुबालीले हेर्छ। बाजा, संगीत, गीत आदि–इत्यादि त्यसलाई मनपर्छ। मन नपर्ने खालको क्रसर राख्दियो भने त्यसले मन पराउँदैन भने कर्कश आवाजले पनि त्यसलाई राम्रो गर्दैन।

मत्स्यपालनका सन्दर्भमा अहिलेको उत्पादन कति छ ? कति माछापोखरी छन् ? कति खोलाबाट निकालिन्छ ? खोलाबाट निकालिने कुराको धेरै भर नपरौँ। खासमा भन्ने हो भने खोलाबाट धेरै माछा निकाल्ने पनि होइन, त्यहाँ यसलाई खेल्न दिने हो। भरपर्ने त तालका माछामा हो। खोलाका माछा त्यत्तिकै समाउन पाइँदैन नि। मत्स्यपालनसम्बन्धी लक्ष्य तोक्नुस्। चराको मासु खानुु छ भने पालेको हुनुपर्‍याे। जंगलमा गएर फ्याट्टफ्याट्ट मार्न हुँदैन। खोलामा माछा मार्नु, जंगलमा चरा मार्नु ‘इकोसिस्टम’विरोधी कुरा हो। फलफूल खानु छ भने फलाएको हुनैपर्‍याे। गाई र भैँसीबाटै दुग्ध उत्पादन हुने हो। गाईको दुधबाहेक मलमूत्र मात्रै काम लाग्ने हो। भैँसीमा जोड दिने तपाईंहरूले जोड दिएको पनि ठिक छ। भोलि गएर कतिपयले गाईको मात्रै दुध खाने, भैँसी, चौँरीको दुध नखाने भन्ने पनि हुन सक्छ। त्यसकारण डेरीको दुध नखाने स्वाभाविक हुन्छ। त्यहाँ गाईको पनि हुन्छ, भैँसीको पनि हुन्छ। त्यसो भएर गाईको दुध मात्रै भोलि कारोबार हुन सक्ने स्थिति नहोला भन्न सकिन्न। दुध खाँदा भैँसीको मीठो हुन्छ तर घिउ गाईकै मीठो मानिन्छ।

फलफूल क्षेत्रमा के गर्ने र कहाँ कहाँको के भिन्नता छ ? हाम्रो उपलब्धि के हो ? हाम्रो लक्ष्य के हो ? गत वर्षको भन्दा यो वर्षको लक्ष्य र उपलब्धि अलिक माथि हुनुुपर्‍याे। हामीले सबै क्षेत्रमा विगतका रेकर्ड तोड्नेछौँ। गत वर्षको भन्दा उत्पादन, बिक्री,वितरणमा वृद्धिसँगै आम्दानीमा पनि रेकर्ड तोड्छौँ।

कृषि क्षेत्रमा शिक्षाको ठूलो समस्या छ। यसमा १४ देखि ६५ वर्षको सक्रियता कम भएको छ। बुढाबुढी मात्रै त्यसमा निर्भर छन्। त्यो सक्रिय जनशक्ति होइन। बालबच्चा पनि कृषिमै निर्भर गरेका हुन्छन्। कुल जनशक्तिको ६० प्रतिशत वा त्योभन्दा बढी कति चाहिँ कृषिमा निर्भर छ स्पष्ट छैन। मानिसले व्यवसाय किसान लेखेको हुन्छ, तर कृषिमा भर परेको हुँदैन। छोराबुहारी जागिर खाइराखेका हुन्छन्, आम्दानीको मुख्य स्रोत जागिर भइराखेको हुन्छ। त्यो जागिर कृषिले दिँदैन। कृषि त बाँच्न पेट पाल्ने कुरा हो नि। सबै प्रणाली पेटबाट सुुरु हुन्छ। हरेक जीवित चिजलाई प्रकृतिले यस्तो बनाइदिएको छ।

माटो पनि जीवित हो। माटो मर्‍याे भने उर्वर त हुँदैन। प्रकृतिमा यस्तो गुण हुन्छ कि जसले त्यसलाई ग्रहण गर्‍याे, त्यसैसँग मिल्ने हुन्छ। त्यही चामल बाख्राको पाठोलाई दिनुस्, त्यो त्यही चामल बाख्रो हुन्छ। त्यही चामल खाएर मान्छे हुन्छ, त्यही चामल खाएर गाई हुन सक्छ। यो अनुकूलन प्रकृतिको विशेषता हो। यस अनुकूलनलाई हामीले प्रकृतिको ‘इकोसिस्टम’ भन्छौँ, यो त्यही इकोसिस्टम हो, सर्कल। एउटाको खाना अर्काको मल, अर्काको खाना अर्काको मल। अर्काले परित्याग गर्छ, अर्काले खान्छ। अलिक रूपान्तरित हुन्छ। हामी मल हाल्छौँ, त्यो मलबाट स्याउ फल्छ। त्यो चिज हामी खान्छौँ र त्यो मल फेरि उसैलाई काम लाग्छ। एउटाको मल अर्काले ग्रहण गर्छ, अर्काको अर्कोले ग्रहण गर्छ र रूपान्तरित हुन्छ। हरेक क्षेत्रमा फरक ल्याउनका निम्ति तपाईंहरूले ‘एक्सिलेन्स सेन्टर’हरू खोल्नुस्। अथवा, कृषि ट्रेडिङका उपायहरू हुन्। गाउँगाउँमा गएर यसरी बाली लगाइन्छ है, यसरी लगाएपछि आम्दानी बढी हुन्छ र त्यसले बजार पाउँछ भनेर किसानहरूलाई प्रशिक्षित गराउन आवश्यक छ।

हिजो परिवार उत्पादनको एउटा एकाइ हुन्थ्यो। आज परिवारमा उत्पादनको एकाइ छैन। मेरो हजुरबाको एउटा खेत, एउटा बारी, एउटा गोठ थियो। आफ्नै खेतमा धान, मकै, आलीमा मास, बारीमा तोरी उत्पादन हुन्थ्यो। पशुपालन आफ्नै गोठमा, आफ्नै चरिचरनमा सबै चिज हुन्थ्यो। एउटा नुनबाहेक केही पनि किन्न पर्दैनथ्याे। एउटा परिवारको उत्पादन, परिवारको उपभोगमै हुन्थ्यो र अर्थतन्त्र त्यतिमै चल्थ्यो। तर, अब सबै कुरा नकिनी नहुने अवस्थामा हामी पुग्याैँ। उत्पादनको प्रवृत्ति, ढाँचा र तरिकामा फरक पर्‍याे। फरक परेको चिजलाई हामीले परिवर्तन गरेनौँ भने बाँझा बारी, बाँझा खेत भनेर हुँदैन। त्यसलाई अब व्यावसायिकतामा लैजानैपर्छ। दुनियाँ कहाँबाट कहाँ पुग्यो। परिवारलाई उत्पादनको एकाइ बनाउने हो भने एकै प्रकारको खेती उनीहरूले गरून्। कान्लाभरि रुख, फलफूल लगाऔँ, बारी र खेतभरि अन्न लगाऔँ।

म सम्झिन्छु, म सानो हुँदा सुन्तलाको बगैँचा आफ्नै घरमा हुन्थ्यो। दुुई–चार रुख नासपातीका हुन्थे। असारमा पाक्ने ठुलो नाुपातीदेखि मंसिरमा पाक्ने नासपाती हुन्थ्यो। सानो नासपातीको स्वाद अनौठो हुन्छ। अम्बा कान्लाभरि जताततै हुन्थ्यो। केराघारी आफ्नैमा हुन्थ्यो। अनार पनि रोपिदिए राम्ररी फल्थ्यो। यी सबै खालका फलहरू आफ्नै बारीमा हुन्थे। अब त्यस हिसाबले चल्दैन। मैले अनार पनि लगाउँछु, अम्बा पनि लगाउँछु भनेर व्यक्तिगत हिसाबमा हिजो जसरी अब चल्दैन। किसानले एउटा–एउटा बाली लगाएर हुँदैन। यसरी लगाउँदा बालीको आफ्नोपन पनि बिग्रिन्छ। त्यसकारण यस्तोमा सहकारी भयो भने सहकारी, सहकारी भएन भने सामूहिक खालको खेतीमा जानुपर्छ। त्यसो गर्दा बजार पाउन सजिलो हुन्छ। एकैखालको खेती लगाएपछि ठुलो मात्रामा उत्पादन हुन्छ। त्यसले बजार पाउँछ।

मैले सुनेको थिएँ– कैलालीमा पोहोर वा परार किसानले घिरौँला खेतबारीमा फ्याँके, किनभने बिकेन। सबैको घरमा घिरौँला, कसले किन्छ ? कसैले किन्दैन। डोकामा बजार लग्यो, घरघरमा घिरौँला छ, कसले किन्छ, कसैले किन्दैनन्। यदि त्यो घिरौँला एक–दुुई ट्रक भएको भए काठमाडौं आउँथ्या। बिक्री नभएपछि बारीमा फ्याँक्नुको विकल्प हुँदैन। ठुलो परिमाणमा गोलभेँडा उत्पादन भयो भने त्यसको अचार उद्योग स्थापना गर्न सकिन्छ। गोलभेँडाको स्लाइस, जुस उद्योग, गोलभेँडाको चप उद्योग वा अनेक चिज उत्पादन गर्न सक्छन्। त्यसैले ठुलो परिमाणमा ध्यान दिऔँ। नयाँ इनोभेसनमा ध्यान दिऔँ। नवप्रवर्तनभन्दा इनोभेसन शब्द ठिक छ, सजिलो छ। हरेक ठाउँमा नयाँ मार्क लगाउने गरी नयाँ ‘इनोभेटिभ’ विचार लगाउनुस्। चिस्यान केन्द्र कति ठाउँमा खोल्न सकिन्छ, पशुु स्वास्थ्य केन्द्र खोल्न सकिन्छ, त्यतातिर ध्यान दिऔँ।

सन् २०२० पछि अमेरिकाले मलेरिया उन्मूलनको काम गर्‍याे। त्यसवेला उसले इन्स्पेक्टर र स्प्रेहरू राखेको थियो। स्प्रे गरेकाले घर नम्बर लेख्नुुपर्दथ्यो। घरको परिवारको संख्या उनीहरूको खातामा हुन्थ्यो। घरको एउटा ठाउँमा रङ लगाएर लेखेको हुन्थ्यो र त्यहाँ सही गर्नुपर्दथ्यो। स्प्रेयरले सही गर्दथ्यो। इन्स्पेक्टर आउँथ्याे र स्प्रेयरको मुनि उसले पनि सही गर्दथ्यो। कहिले आउँछ इन्स्पेक्टर थाहा छैन, तर घरघरमा आउँछ। जाँच गर्दा कसरी गर्‍याे भन्ने मुख्य कुरा हो। हाम्रो प्रोजेक्ट राम्रो भएको छ कि छैन? उदाहरणका लागि काठमाडौंबाट हेलिकोप्टर लिएर अचानक जनकपुर गयो, एउटा स्कुलको मैदानमा हेलिकोप्टर रोकेर वरिपरिका गाउँमा गयो, कुनकुन महिनामा जाँच भएको छ, कुनकुन महिनामा जाँच भएको छैन, कुनकुन घरमा पुुगेको छ, कुनकुन घरमा पुुगेको छैन भनेर नमुनाका रूपमा पाँच–सात घर हेर्‍याे। अर्को ठाउँमा पुुग्यो, त्यसैगरी। हेरेर आयो। त्यहाँ उसले भनेअनुसारको हस्ताक्षर गर्ने ठाउँ खम्बा वा भित्तामा हुन्थ्यो र त्यसमा गरेको हुन्थ्यो। त्यसो गरेर पक्का गर्दथ्यो। त्यसो भएपछि गएँ भनेर झुुट बोल्न पाएन। कुन घरमा कुन मितिमा गयो, त्यो घरमा सही गर्नुपर्ने। त्यहाँ भित्तामा ठाउँ बनाएर सही गर्नुपर्ने। हामीले त्यस्तै प्रणालीको किन विकास गर्न नसक्ने ? एक–दुुई ठाउँमा नमुना हेरेपछि थाहा भइहाल्छ। यस्ता कुराहरूमा अप्रत्याशित र अनपेक्षित ठाउँमा गएर गर्ने छड्के नै जाँच गर्नुपर्छ। त्यसो भएपछि उनीहरूले ढाट्ने ठाउँ हुँदैन। यो कुरालाई क्षेत्र क्षेत्रको योजना बनाऔँ।

कृषिमा परिवर्तन र रूपान्तरण नल्याई हाम्रो देशको विकास सम्भव छैन। सन् १९३० मा अमेरिकामा हरित क्रान्ति आयो, युरोपमा सन् १९४० मा आयो। भारतमा सन् १९६८ मा आयो। सन् १९६८ मा अमेरिकाले हरित क्रान्तिलाई धेरै अगाडि बढायो। त्यसकारण अहिले डेढ अर्ब जनसंख्यालाई खुवाएर पनि बाहिर पठाउँछ, हामीलाई बेच्छ। हाम्रो जनसंख्या तीन करोड मात्रै छ, तर हामीले उत्पादन गरेको वस्तुले खान पुग्दैन। पहिलेको जस्तो ढाँचाले होइन, अहिले भारतीय प्याज हेर्नुभयो जापान र चीनको जस्तै भएको छ। जापान र चीनले ठुलो फलाउँछन्। अहिले भारतले पनि त्यही गर्छ। त्यो सन् १९६५ बाट सुरु गरेर १९६८ सम्ममा ग्रिन रिभुुलुसन अगाडि बढायो। उसका भैँसी गुजराती भनेर चिनिने भए। बेलायतबाट ल्याएको गाई भनेर टाटेपाटे गाईलाई भन्ने चलन थियो। अहिले जर्सी गाई भन्छन्, उहिले बेलायती भन्थे। बैठक कक्ष अलिक गतिलो बनायो भने बेलायती हुन्थ्यो। गतिलो भएपछि बेलायती गाई, बेलायती कुकुर। केही अलि सप्रियो भने यो त बेलायती नै रहेछ नि भन्थे। भारतले बेलायतका र अन्यत्रबाट केही ल्यायो। अरू देशले प्रगति गरिरहँदा नेपालमा त चकमन्न थियो। पञ्चायतकाल आयो, महेन्द्रले विकास गर्न खोजेको अलिक देखियो। तर, महेन्द्रको विकासको गति २०२० देखि २०२४ सालसम्म रफ्तारमा चल्यो। अहिले पनि धेरै भवनहरू तिनैताका बनेका हुन्। पञ्चायतकालीन भवनमै हामी चलिराखेका छौँ। त्यतिवेला विश्वविद्यालय एउटै मात्र थियो होला, तर पर्याप्त नै थियो नि त्यस वेलाको विकासको तहमा। अनिवार्य तथा निःशुल्क प्राथमिक शिक्षा भनेर सुरु गरे। पाँच कक्षासम्म त मान्छेले अनिवार्य तथा निःशुल्क रूपमा पढ्न पाएका थिए। त्यसवेला उत्साह के थियो भने एसएलसी पास गरेका शिक्षकहरू पाइँदैनथे। कोही–कोही माविहरूमा त एसएलसी पास नगरेका शिक्षकहरू थिए र प्रधानाध्यापक नै एसएलसी पास गरेका थिए । आइए पास गरेका त यदाकदा थिए हाइस्कुलमा । त्यहीँका तेज विद्यार्थीले त्यहीँका विद्यार्थीलाई क्लास लिन्थे शिक्षक नभएर । तर, नतिजा राम्रो थियो । पूर्वाधार थिएन, ज्ञान सम्प्रेषणको कला अलिक बढी हुन खोज्थ्यो । नजान्ने शिक्षकले इतिहास घोकाइदिन्थे । अब घोकाउने थालेपछि घोक्नै सकेन भने याद त हुने भयो नि । त्यसो भएर त्यो जमानाबाट हामी भर्खरैभर्खरै आयौँ । अब हामीले आमूल परिवर्तन ल्याउनुु छ, कृषिमै ल्याउनुु छ । त्यसकारण म तपाईंहरूसँग क्षेत्रगत रूपमा के–के गर्ने योजना बनाउनुस् । सिँचाइका क्षेत्रमा के गर्नुपर्छ ? फलफूलमा के गर्ने ? अन्नबालीमा पनि धान, गहुँ, मकै, फापर, कोदोलगायत विभिन्न बालीमा के गर्न सकिन्छ ? यसका हाम्रो लक्ष्य के हो ? गन्तव्य के हो ? तोकेर त्यसमा नीति बनाऔँ । त्यो नीति कार्यान्वयन गर्न कार्यक्रम बनाऔँ । कार्यक्रम बनाएपछि लक्ष्य तोकेर त्यसलाई हासिल गर्ने गरी अगाडि बढौँ । यसबाट नै सुखी नेपाली, समृद्ध नेपाल निर्माणको अभियान पूरा गर्न सकिन्छ । (सम्माननीय प्रधानमन्त्री केपी ओलीले गत साउन ३२ मा कृषि तथा पशुपक्षी मन्त्रालयका पदाधिकारीहरूलाई दिनुुभएको निर्देशनको सम्पादित अंश )